Emptied City (2024)

In het midden van de drukke Van Sijpesteijntunnel hangen tweeëntwintig bewakingscamera’s in een rij boven het water. Afhankelijk van het komen en gaan van mensen van en naar het stadscentrum, lichten de beveiligingscamera’s op en projecteren ze de woorden van een gedicht op de muur van de tunnel.

Het gedicht, speciaal voor deze installatie gemaakt door de Britse dichteres Sophia Walker, reflecteert op de angsten en drijfveren van mensen op zoek naar een plek die ze thuis kunnen noemen.

De bewakingscamera’s die het gedicht op de muur projecteren, behoorden ooit tot de stad Utrecht en zijn in dit kunstwerk getransformeerd van onzichtbare waarnemers tot onderdelen van een kunstwerk dat een donkere hoek van de stad verlicht.

De woorden van het gedicht worden alleen onthuld door de beweging van mensen door de tunnel en ze veranderen van betekenis afhankelijk van de richting waarin je ze leest. Net zoals je perceptie van een stad verandert, afhankelijk van of je vertrekt in de hoop iets nieuws te vinden, of dat je terugkeert na vele jaren; fysiek is het dezelfde plek, maar je bekijkt het in een totaal ander licht.

Het gedicht van Sophia Walker, twee kanten op gelezen, staat hieronder. De leestekens die er hier onder bijstaan staan niet in de projectie van de installatie.

We didn’t fit, did we? Twisted angle and full tilt. Caught breath, snatched hope, city emptied of people. Fear the run out.

Out run the fear. People of emptied city. Hope snatched, breath caught. Tilt full and angle twisted. We did fit, didn’t we?